Donderdag 13 oktober - tentoonstelling !!!

Hebben ons toch nog mogen haasten. Marina's man kwam ons reeds halen om 16 uur. Blijkt dat het programma lichtjes veranderd was en we daar een uur vroeger moesten zijn.

We komen toe in het "Huis aan de Vijvers", twee televisiezenders hadden al hun camera's opgesteld. Een journaliste van weer een andere webblog's was er ook. (Webblog's tieren welig in Moscou, ze worden meer gelezen dan eigenlijke kranten).

De tijd gaat heel snel voorbij en opeens begint het volk toe te stromen. Ik vind een flesje water dat een cameraman heeft laten vallen. Alex is zo druk bezig dat hij geen tijd heeft om iets te drinken. Ik geef hem mijn flesje water. Hij neemt een slok, zet het bij het volgende interview neer en verliest het uit het oog.

Alex krijgt een pak foto's van hemzelf in de hand gedrukt met een stylo. Hij krijgt de opdracht om alle foto's te handtekenen, om later uit te delen aan de mensen. Hij laat de foto's achteraf op de piano liggen en inderdaad, de mensen vliegen er op af, zodanig zelfs dat we ze aan de kant moeten leggen om er genoeg te hebben om tijdens de avond uit te delen.

Aan de deur staat iemand namen af te vinken, je komt er niet in als je niet op de lijst staat. Het buffet wordt klaar gezet, maar noch Alex noch ik zien het. Opeens komt Lydia Sokolova-Serbskaya, een modiste met een eigen zaak in Moscou, die Frans spreekt, me een glas witte wijn aanbieden. Ze blijft bij me om te vertalen wat de mensen me komen zeggen.

Het buffet is open, maar er is zodanig veel volk dat noch Alex noch ik er iets van kunnen nemen. Eens er minder volk is, is het buffet ook volledig leeg (geen eten, maar ook niets meer om te drinken). Het zag er zalig uit (heb ik gezien op de foto).

Het volk blijft maar toestromen. Er zijn journalisten, artiesten, schrijvers, kunstcritici, een dokter van de NGO "Federation of Jewish Doctors",  een producer van films (die in Los Angeles woont, maar in Moscou is voor de Mercedes-Benz Fashion Week), voorzitters van dit, voorzitters van dat... werkelijk de Beau Monde van Moskou.

En dan beginnen de speeches. Wat ze allemaal gezegd hebben... wie weet, ik zeker niet. Achteraf heb ik van Alex wel het een en ander gehoord, maar hij was zelf nogal onder de indruk dus een deel ervan is eraf gegleden als water van een gans. 

Boris Cherkasov, een presentator van grote evenementen, neemt de micro en begint te praten. Het volk dringt zich naar voor. Daarna geeft hij de micro aan Irena Usova, de manager van Alex, daarna is Marina Nazarenko, vriendin van Irena en onze tolk, aan de beurt.

Alex wordt geroepen, hij moet ook speechen. HIj heeft het o.a. over onze vzw IMA (International Modern Art) en de plannen die we ermee hebben. Marina vertaalt. Daarna komt Alexander Osupov, directeur van de nationale portretgalerij, de loftrompet over Alex afsteken en hij overhandigt hem een oorkonde. Lydia gaat naast Alex staan om te vertalen.

Hij wordt opgevolgd door Petr Stronskiy, de voorzitter van de internationale cultuur en kunst academie. Hij belooft subsidies te geven zodat we onze droom met IMA waar kunnen maken.

Na de heer Stronskiy neemt Alexander Sheyanov, de schrijver, het woord. En opeens staat daar Alexey Gankin, Kolonel van de Internationale Politie Vereniging (Interpol). Hij wordt op de tentoonstelling vergezeld door iemand die een 15-tal jaar voor de Russische Ambassade in Parijs en Marseille gewerkt heeft, en dus vloeiend Frans spreekt (met een heel erg Zuiders accent - love it).

Voor en na de speeches is er muziek: een saxofonist speelt terwijl de mensen de schilderijen bekijken. Later op de avond is er een zangeres. Waw, van jazz tot Tina Turner, een rauwe stem, machtig! Eén van de genodigden, Natali Sanikova, speelt, als het begint uit te dunnen, piano. En als bijna iedereen naar huis is, speelt Eugene Soprunova, directeur van een muziekschool, voor ons op de balalaika.

Ze hadden ook koekjes gemaakt, in de vorm van een schilderspalet met de naam Alex Deno erop, en met een hartje waarin de Franse vlag geschilderd was.

Er was ook taart, met een van de schilderijen erop in marsepein. Mooi!

Tijdens de tentoonstelling werd ook de nieuwe schilderij van Alex voorgesteld. Hij had de opdracht gekregen uit te drukken hoe Amerika andere landen koloniseert. Halloooo, met McDonalds en Coca-Cola natuurlijk!

Terwijl Alex geïnterviewd wordt door de TV om uitleg te geven overzijn triptyque RIP, die de vorige president, de huidige president en de volgende president van Frankrijk voorstelt, valt een jonge man met een rode spuitbus het schilderij aan.

Even is er verontwaardiging, dan wordt de jonge man buiten gewerkt. De vestiaire is in de bar onder het restaurant, dus gaat hij daar naar toe om zijn vest te halen en wordt geinterviewd door de televisie.

Alex weet niet wat hem overkomt, maar reageert cool. De journaliste vraagt hem wat hij van plan is te doen en hij zegt: "Ik wil geen klacht neerleggen, maar ik wil gewoon weten waarom hij het gedaan heeft."

En opeens is het gedaan. Wij zijn, samen met Aleksei en Alexander van A4 productions, Irena, Marina en haar man, de laatsten. We keren terug naar de camping, moe, overdonderd en voldaan.