Dinsdag 11 oktober

Ik ben helemaal uitgerust, voel me dankzij de antibiotica veel beter en ben klaar om er in te vliegen. Vandaag ga ik mee naar de nieuwe exporuimte om te helpen de schilderijen op te hangen, we mogen beginnen om 15 uur (na de middagservice dus).

Maar waar moeten we naar toe? Marina, onze hulp in nood, opgebeld en die geeft me het adres: aan de Patriarchenvijver. Door onze eerdere bezoeken aan Moskou kan ik me perfect herinneren in welk deel van Moskou die ligt, maar toch bekijk ik op Google maps welk metrostation het dichtste ligt. En dan op weg.

Gisteren was Alex alleen op stap in de metro, het is een wonder dat hij de weg naar de camping terug gevonden heeft. Vandaag laat hij zich, zoals gewoonlijk, volledig door mij op sleeptouw nemen.

Het moeilijkste aan de metro is niet welke lijn je moet nemen, of waar je moet overstappen (toch niet als je je voorbereid hebt), maar waar je naar toe moet eens je terug aan de oppervlakte bent. Moet je links, moet je rechts? Dus eenmaal we uit de metro komen op Mayakovskaya vraag ik Alex waar we naar toe moeten, hij was hier gisteren geweest toch?

Ha, zegt hij (maar dan in het Frans), ik herinner me die schommels. Maar moeten we nu naar ginder of is het daarlangs?

Ik weet waar we naar toe moeten doordat ik de route op Google maps bekeken heb, maar ben toch even in de war omdat die schommels niet op het "streetview" voorkomen. De hele hoek is veranderd, waar op de foto (zie boven) een bouwplaats is, is nu een mooi plein met hele grote schommels, zelfs het voetpad is breder geworden en staat nu vol banken. Een mens zou voor minder niet meer weten waar hij naar toe moet. Zeg nu zelf!

Gelukkig zijn de gebouwen niet veranderd. Dus: richting dat hoog gebouw, en dan, als we een filiaal van de société Générale zien, naar links (tenminste als dat filiaal er nog is).

Wij op stap! Alex: Ik volg je! Aan de bank links en we komen uit aan de Patriarchenvijver! Van hieruit is het een koud kunstje, Alex herkent het park en daardoor weet hij aan welke zijde het restaurant gelegen is.

De Patriarchenvijvers, het woord wordt steeds in het meervoud gebruikt, is één enkele vierkante vijver, omgeven door statige appartementsgebouwen. In de 17de eeuw waren er meerdere vijvers, toen was het ganse gebied eigendom van de patriarch Hermogenes.

Ten tijde van de Sovjets had het park een andere naam (religie was verboden, dus alle namen die iets met godsdienst te maken hadden werden veranderd). Sedert 1992 heeft het park terug zijn oorspronkelijke naam teruggekregen.

Aan één zijde van de vijver bevinden zich beelden, doordat we toch ruim op tijd zijn, besluiten we eerst een wandeling door het park te maken.

Aan de overkant van het plein bevindt zich het restaurant "Het Patriarchenhuis" of "Huis aan de vijvers", naargelang de vertaling van Дом на патриарших. Het café ernaast heeft op de vensterbank een plakkaatje: verboden rijwielen te plaatsen. Ja, in het Nederlands! Blijkt een bruine kroeg te zijn, de "Nachtwacht", uitgebaat door een Nederlander.

We hebben afgesproken met Marina, maar ze is nergens te bekennen. We lopen wat heen en weer en zien haar plots uit één van de vele cafeetjes en restaurants die zich in de Patriarchen Preulok bevinden komen. Op naar onze exporuimte dus!

De ruimte staat vol tafels, stoelen en banken. Een restaurant dus! Halverwege is een dun gordijn dat de ruimte in tweeën deelt, daarachter ligt een tapijt, staat een piano, enkele schildersezels met daarop reeds schilderijen... Enkele schilderijen zijn reeds aan de muur opgehangen. Waar in godsnaam moeten we 45 schilderijen ophangen? Ik zie het niet zitten. Ben zwaar teleurgesteld, word kwaad... maar beheers me. Ik voel me bedrogen. 

Ik had het me al helemaal voorgesteld hoe we in Gostiny Dvor de schilderijen zouden ophangen: daar de politieke, daar de pop-art, daar de grijze... en plots moet je helemaal omschakelen.

Het wachten is nu op Pavel (Paul) Aivazov, de schilder die we in de tuinen van de Hermitage hebben ontmoet. Hij zal helpen de schilderijen op te hangen. Pavel arriveert, beziet het geheel en belt een vriendin op (want ook hij ziet het niet direct zitten). Dus lopen we met schilderijen rond terwijl we wachten op die vriendin. Daarna komt er nog een vriend van Pavel langs om te helpen. Hoemeer zielen, hoemeer vreugd. Niet echt dus, met hoe meer mensen we zijn, hoe minder werk er uiteindelijk uit de bus dreigt te komen.

Allé kom, we moeten toch iets gedaan zien te krijgen vandaag, overmorgen is de grote dag. Dus besluiten we de grote support (4m88) die uit twee delen bestaat samen te stellen en op te hangen. Er is maar één mogelijke plaats ervoor, voor de vensters aan de straatkant, dus daar kunnen we niets verkeerd mee doen.

Nadat we enkele tafels verlost hebben van hun borden, bestek en glazen, kunnen we beginnen. Latten erop vijzen, ze passen niet zo goed. Oh ja, Alex had ze gemarkeerd, de onderste is nu bovenaan vastgemaakt, daarom lukt het niet. Herbeginnen dus, losvijzen en terug monteren. Gelukkig heeft hij een ketting mee om het geheel op te hangen, die moet wel nog in drie gelijke delen worden verdeeld. Uiteindelijk lukt ook dit, ketting erop vastmaken, en ophangen die handel!

Om 5 uur moeten we de zaal verlaten, want er gaat een presentatie door en de zaal moet nog vol stoelen gezet worden. Wij moeten dus weg, onvoldaan en nog steeds teleurgesteld over de locatie. 

De anderen vertrekken om de metro te nemen, wij besluiten de Nederlanders een bezoek te brengen. (Van werken krijg je dorst).

In het cafeetje zie je verschillende verwijzingen naar het Nederlands, ondermeer een oud straatbord "Leidse plein". Je kan er ook eten, het menu is in het Russisch, maar "bitterballen" kunnen ze dan weer niet vertalen. De klanten praten Russisch en Engels, net zoals de barkeeper. Waar zitten die Nederlanders? 

Wij drinken ons biertje en ja, daar komt de Nederlandse eigenaar aan. We leggen hem uit wat we komen doen in Moskou en geven hem de url van de Russische site.

http://www.alexdeno.ru

En dan wordt het tijd om terug de metro te nemen en terug te keren naar de camping.