Vrijdag 30 september

Een taxi komt ons halen. We moeten zoveel mogelijk schilderijen meenemen. We hopen dat we ze niet weer terug moeten meenemen. Onze camper staat vol. Om hier te geraken waren ze allemaal mooi gestapeld op het bed boven de chauffeurscabine, maar als je nu eens die en dan weer een andere schilderij nodig hebt, is het een warboel. Dus kunnen we ons niet meer verroeren in de camper. Overal staan schilderijen.

De taxi brengt ons naar Gostiny Dvor, op 50 meter van het Rode Plein, waar de tentoonstelling doorgaat. Het doet raar om Alex steeds maar weer in kostuum te zien, maar wat moet dat moet. Alex verdwijnt in het kamertje waar Vladimir Poetin zijn thee drinkt als hij in het gebouw is, samen met een dame en een heer met camera, en natuurlijk met Marina die moet vertalen. Dit interview is voor een Russisch kunsttijdschrift, dat 2 x per jaar verschijnt. Ze hebben hun laatste publicatie mee voor ons, een dergelijke kwaliteit heb ik nimmer gezien.

De journaliste heeft een grote indruk nagelaten op Alex. Hij vindt haar de meest humanitaire vrouw die hij ooit ontmoet heeft. Omgekeerd heeft ook Alex haar tot tranen toe bewogen tijdens het interview. Ik kan bijna niet wachten tot het artikel gepubliceerd wordt (november).

Ondertussen zijn er nog mensen binnengekomen. Nog een fotograaf, die druk foto's neemt van al de schilderijen die we overal rond gezet hebben, een journaliste van de geschreven pers, mensen van de TV, cameraman... Het ene interview volgt het andere op.

Uiteindelijk keren we terug naar de camping, in een taxi, met Alexander en Marina. De TV-ploeg komt ook naar de camping. Ze willen onze camper filmen. Ik hou me afzijdig, da's mijn job hier in Moskou. Deze maand staat Alex in de kijker.

Het wordt 5 uur in de namiddag als we eindelijk kunnen eten ('s middags hadden ze wel broodjes voorzien, maar toen hadden we geen honger). De schilderijen hebben we achtergelaten. Ze hebben beloofd een opslagruimte te zoeken waar ze droog en warm kunnen bewaard worden.